کودکی که آماده ی تولد بود نزد خدا رفت و از او پرسید: می گویند فردا شما مرا به زمین می فرستید


اما من به این کوچکی و بدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به انجا بروم؟


خداوند پاسخ داد از میان بسیاری از فرشتگان من یکی را برای تو در نظر گرفته ام .


او در انتظار تو است و از تو نگهداری می کند.


اما کودک هنوز مطمئن نبود که می خواهد برود یا نه


کودک گفت: اینجا در بهشت من هیچ کاری جز خندیدن و آواز خواندن ندارم و اینها برای شادی من کافی است.


خداوند لبخند زد: فرشته ی تو برایت آواز خواهد خواند و هر روز به تو لبخند خواهد زد تو عشق او را احساس خواهی کرد.


خداوند او را نوازش کرد و گفت که فرشته ی تو زیباترین و شیرین ترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.


کودک با ناراحتی گفت : وقتی می خواهم با شما صحبت کنم چه کنم؟


خداوند برای این سوال هم پاسخی داشت : فرشته ات دستهایت را کنار هم می گذارد و به تو یاد می دهد چگونه دعا کنی.


کودک سرش را برگرداند و پرسید: شنیده ام در زمین انسان های بد هم زندگی می کنند چه کسی از من محافظت می کند؟


خداوند پاسخ داد: فرشته ات از تو محافظت می کند حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.


کودک با نگرانی ادامه داد: اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی توانم شما را ببینم ناراحت خواهم بود


خداوند لبخند زد و گفت: فرشته ات همیشه درباره ی من با تو صحبت خواهد کرد و به تو راه بازگشت نزد مرا


خواهد آموخت گر چه من همواره در کنار تو خواهم بود.


در آن هنگام بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین شنیده می شد کودک می دانست که باید به زودی سفرش را آغاز کند.


او به آرامی یک سوال دیگر از خداوند پرسید: خدایا اگر باید همین الان بروم لطفا نام فرشته ام را بگویید.


خداوند شانه او را نوازش کرد و پاسخ داد : نام فرشته ات اهمییتی ندارد به راحتی می توانی او را مادر صدا کنی.

 

با توام ، با توخــــــــدا..



یک کمی معجزه کن

چند تا دوست برایم بفرست...

پاکتی از کلمه

جعبه ای از لبخند...



نامه ای هم بفرست

کوچه های دل من باز خلوت شده است...

قبل از اینکه برسم

دوستــی را بردند

یک نفر گفت به من: باز دیر آمده ای .... دوست قسمت شده است

با توام با تو خدا ....

یک دل قلابی ...

یک دل خیلی بد... چقدر می ارزد؟ ....

من که هرجا رفتم جار زدم : شده این قلب حراج ... بدوید... یک دل مجانی

قیمتش یک لبخند.... به همین ارزانــــی

هیچ وقت اما... هیچ کس قلب مرا قرض نکرد...

هیچ کس دل نخرید...



با توام... با تو خـــــدا...

پس بیا... این دل من ... مال خودت...

من که دیگر رفتم اما...

ببر این دل را...

دنبال خودت
 

پیش از اینها فكر می كردم خدا
خانه ای دارد كنار ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج وبلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق كوچكی از تاج او
هر ستاره، پولكی از تاج او
اطلس پیراهن او، آسمان
نقش روی دامن او، كهكشان
رعد وبرق شب، طنین خنده اش
سیل وطوفان، نعره توفنده اش
دكمه ی پیراهن او، آفتا ب
برق تیغ خنجر او ماهتاب
هیچ كس از جای او آگاه نیست
هیچ كس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان،دور از زمین
بود، اما در میان ما نبود
مهربان وساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می پرسیدم، ازخود، ازخدا
از زمین، از آسمان، از ابرها
زود می گفتند : این كار خداست
پرس وجو از كار او كاری خطاست
هرچه می پرسی، جوابش آتش است
آب اگر خوردی، عذابش آتش است
تا ببندی چشم، كورت می كند
تا شدی نزدیك، دورت می كند
كج گشودی دست، سنگت می كند
كج نهادی پای، لنگت می كند
با همین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم، خواب دیو وغول بود
خواب می دیدم كه غرق آتشم
در دهان اژدهای سركشم
در دهان اژدهای خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین
محو می شد نعره هایم، بی صدا
در طنین خنده ی خشم خدا ...
نیت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می كردم، همه از ترس بود
مثل از بر كردن یك درس بود
مثل تمرین حساب وهندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه
تلخ، مثل خنده ای بی حوصله
سخت، مثل حل صدها مسئله
مثل تكلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا كه یك شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یك سفر
در میان راه، در یك روستا
خانه ای دیدم، خوب وآشنا
زود پرسیدم : پدر، اینجا كجاست ؟
گفت، اینجا خانه ی خوب خداست!
گفت : اینجا می شود یك لحضه ماند
گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند
با وضویی، دست و رویی تازه كرد
با دل خود، گفتگویی تازه كرد
گفتمش، پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست ؟ اینجا، در زمین ؟
گفت : آری، خانه او بی ریاست
فرشهایش از گلیم و بوریاست
مهربان وساده و بی كینه است
مثل نوری در دل آیینه است
عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی 

روزگاری ، یه عابد خداپرستی بود که در عبادت کدش

توی دل کوه با خدا راز و نیاز میکرد ،

اونقدر این عابد مقام و منزلتش پیش خدا زیاد شده بود که خدا هر شب

به فرشته هاش دستور می داد تا از غذای بهشتی ،

براش ببرند و سیرش کنن .

یک روز بعد از هفتاد سال عبادت ، خدا به فرشته هاش گفت :

امشب براش غذا نبرید ، میخوام امتحانش کنم

اون شب عابد هر چه منتظر غذا موند ، خبری نشد ، که نشد

تا جایی که گرسنگی خیلی بهش فشار آورد و

طاقتش تموم شد و از کوه پایین اومد و

به خونه آتیش پرستی که در دامنه کوه بود رفت و ازش طلب نون کرد ،

آتش پرست سه قرص نون بهش داد و عابد حوشحال

بسمت عبادتگاه خودش راه افتاد .

سگ نگهبان خونه ی مرد آتیش پرست راه افتاد دنبالش ، و جلوی راه عابد رو گرفت.

عابد یکی از نون ها رو انداخت جلوی اون سگ بلکه بی خیالش بشه

سگ نون رو خورد و دوباره دنبال عابد راه افتاد ،

عابد بیچاره نون دوم روهم انداخت جلوی سگ قصه ی ما

ولی بازم سگ دست بردار نبود

و نمیذاشت عابد بخت برگشته به راهش ادامه بده .

عابد با عصبانیت سومین نون روهم انداخت جلوی سگ و با عصبانیت گفت :

ای حیوون بی حیا ! ...

صاحبت سه تا نون داد به من ولی تو نذاشتی نون ها رو ببرم ؟

به اذن خدای عز و جلٌ ، سگ به زبون اومد و گفت :

من بی حیا نیستم ، من سالهای سال سگ در خونه ی مردی ام ،

که چه شب هابی که به من غذا داد و موندم پیشش ،

چه شب هایی هم که غذا نداد بازم پیشش موندم ،

شب هایی که منو از خانه اش بیرون کرد ،

پشت در خونش تا صبح نشستم…

من بی حیا نیستم تو بی حیایی ،

تو که عمری خدا هر شب غذای شبت رو برات فرستاد

و هر چه خواستی بهت داد ،

ولی یه شب که غذایی نرسید ،

فراموشش کردی و از خدا بریدی بعدشم برای رفع گرسنگیت

به در خونه ی یه آتیش پرست اومدی و طلب نون کردی .

 

مردجوانی کنار نهر آب نشسته بود و غمگین و افسرده به

سطح آب زل زده بود ...


مرد سالخورده ای از آنجا می گذشت او را دید و متوجه

حال پریشانش شد و کنارش نشست


مرد جوان بی اختیار گفت: عجیب آشفته ام و همه چیز در

زندگی ام به هم ریخته است. به شدت نیازمند آرامش هستم

و نمی دانم این آرامش را کجا پیدا کنم؟


مرد سالخورده برگی از درختی کند و آن را داخل نهر آب انداخت

و گفت : به این برگ نگاه کن وقتی داخل آب می افتد

خود را به جریان آب می سپارد وبا آن می رود سپس

سنگی بزرگ را از کنار جوی آب برداشت و داخل نهر انداخت .

سنگ به خاطر سنگینی اش داخل نهر فرو رفت

و در عمق آب کنار بقیه ی سنگ ها قرار گرفت ...


مرد سالخورده گفت: این سنگ را هم که دیدی.

به خاطر سنگینی اش توانست بر نیروی جریان آب غلبه کند

و درعمق نهر قرار گیرد اما امواجی را روی آب ایجاد کرد

و بر جریان آب تاثیر گذاشت حال تو به من بگو آیا آرامش سنگ

را می خواهی یا آرامش برگ را ؟!


مرد جوان مات و متحیر به او نگاه کرد و گفت: اما برگ که آرام نیست

او با هر افت و خیز آب نهر بالا و پائین می رود و الان معلوم نیست

کجاست!؟ لااقل سنگ می داند کجا ایستاده و با وجودی که در بالا و

اطرافش آب جریان دارد اما محکم ایستاده و تکان نمی خورد.

من آرامش سنگ را ترجیح می دهم !


مرد سالخورده لبخندی زد و گفت : پس حال که خودت انتخاب کردی

چرا از جریان های مخالف و ناملایمات جاری زندگی ات می نالی؟

اگر آرامش سنگ را برگزیده ای پس تاب ناملایمات را هم داشته باش

و محکم هر جایی که هستی ...آرام و قرار خود را از دست مده

در عوض از تاثیری که بر جریان زندگی داری خشنود باش...

مرد جوان که آرام شده بود نفس عمیقی کشید و از جا برخاست

و از مرد سالخورده پرسید: شما اگر جای من بودید آرامش سنگ

را انتخاب می کردید یا آرامش برگ را؟

پیرمردلبخندی زد و گفت: من تمام زندگی ام خودم را با اطمینان

به خالق رودخانه هستی به جریان زندگی سپرده ام و چون می دانم

در آغوش رودخانه ای هستم که همه ذرات آن نشان از حضور یار دارد

از افت و خیزهایش هرگز دل آشوب نمی شوم من آرامش برگ را

می پسندم ولی می دانم که خدایی هست که هم به سنگ توانایی

ایستادگی را داده است و هم به برگ توانایی همراه شدن با افت

و خیزهای سرنوشت ...

شما آرامش برگ می خواهید ؟ یا آرامش سنگ ؟ 

چطور ميشه كه آدمها زير بار غمها طاقت مي آورند. اگر خدا اين صبر و استقامت را به انسانها عطا نكرده بود ، چه اتفاقي مي افتاد . هر بار كه مشكلات كمرم را خم مي كند به سراغ كتاب دعاي كوچكم مي روم و دعاي "الهی کیف ادعوک و انا انا و کیف اقطع رجائی منک و انت انت، " ساعتها اين دعا را مي خوانم و در درگاه خدا گريه مي كنم . معبودا چگونه بخوانمت كه من همان من ِ گنهکارم و چگونه امیدم را از تو قطع کنم كه تو همان توی آمرزنده ای معبودا اگر درخواست نکنم از توكه ببخشی به من پس کیست آنکه از او درخواست کنم كه به من ببخشد معبودا اگر نخوانم ترا تا اجابت کنی مرا پس کیست آنکه بخوانم او را تا اجابت کند مرا معبود من اگر گریه و زاری نکنم به درگاهت تا رحم کنی به من پس کیست آنکه گریه و زاری کنم به سوی او تا به من رحم کند معبودا پس همانطور که دریا را برای موسی علیه السلام شکافتی و او را نجات دادی درخواست میکنم از تو که درود فرستی بر محمد و خاندان پاکش و اینکه نجات دهی مرا از آنچه گرفتارم در آن و گشایش دهی برایم گشایشی فوری نه مدت-دار به حق افزون بخشی ات و به حق رحمتت ای رحم کننده ترین رحم کنندگان... با اين دعا به آرامش مي رسم . به آرامشي كه شايد هيچ دارويي به من ندهد

 

نمي دونم چی بگم از کی بگم؟ فقط امشب دلم گرفته همه که بد کردن! خدا میبینی؟ می دونم چرا چون خدا رو یادم رفته بود خدایا من بشیمونم ماها وقتی به این روز میفتیم تازه یادمون میاد خدایی هست چقدر ما حقیریم میگن خدا همین وراست میگن اگه صداش کنی به قلب تو سر میزنه چقدر صدات کنم خدا بیا که من تو این روزگار دارم دیوونه میشم بنجره ی امیدم و رو به تو باز میکنم منو ببین کمکم کن من عوض شدم خدا میبینی خدا بنده هاتم به من بد کردن میبینی؟ چرا؟ چون ساده بودم ؟ چون خوب بودم؟ خدایا ولی تو رو دارم نه؟ تو که نمی خوای مثل بقیه ولم کنی؟ امیدم فقط تویی فقط تورو دارم حتی خجالت میکشم بگم منو ببخش فقط میگم خدایا تو رو دارم

 

کودک زمزمه کرد: خدایا با من حرف بزن. و یک چکاوک در مرغزار نغمه سر داد. کودک نشنید.او فریاد کشید: خدایا! با من حرف بزن صدای رعد و برق آمد. اما کودک گوش نکرد. او به دور و برش نگاه کرد و گفت خدایا! بگذار تو را ببینم ستاره ای درخشید. اما کودک ندید. او فریاد کشید خدایا! معجزه کن نوزادی چشم به جهان گشود. اما کودک نفهمید. او از سر ناامیدی گریه سر داد و گفت: خدایا به من دست بزن. بگذار بدانم کجایی.خدا پایین آمد و بر سر کودک دست كشید. اما کودک دنبال یک پروانه کرد. او هیچ درنیافت و از آنجا دور شد

 

اگر در نهایت آنچه که حکمت خداست اتفاق می افتد، پس دلیل دعا کردن ما چیست؟

تصور اشتباه در این است که دعا تنها یک ابزار دانسته می شود و هدف ، همان خواسته و نیاز است و دعا هیچ نقشی جز بر آوردن هدف ندارد ، در حالی که دعا خود یک نیاز برای روح انسان است و خودش هدف است. هدف اتصال به خدا است و دعا ، همین اتصال و پیوند.

همدم شدن با خداوند و راز و نیاز با دوست و در میان نهادن دردِ دل با او، غم‏ها را سبک میکند و دل‏ها را روشنایی و فروغ میبخشد. لذت دعا و مناجات با ذات بی زوال خداوند، چون چاشنی سحرانگیزی، همه تلخیها را شیرین کرده، زندگی را باصفا و گوارا میسازد.
جان ناشکیبا و بیطاقتی که دیگر توان تحمل بار رنج و درد را ندارد، در پرتو دعا و راز و نیاز و گریستن و خالی شدن از عقده‏ها، گنجایش دریا گونه مییابد و هجوم طوفان و بلا و غم را نسیمی دل‏انگیز میانگارد.

دعا آبرو بخش انسان در پیشگاه ربوبی است و اگر دعای ما نبود، در نزد خداوند قدر و اعتباری نداشتیم:

(قُلْ ما یَعْبَؤُاْ بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ)؛(1)،."اگر دعای شما نبود، خداوند به شما اعتنا و توجهی نداشت".

دعا "بهترین و برترین عبادت"( 2) ،.، "مغز عبادت"( 3).، "کلید رستگاری"(4).، "گشاینده درِ رحمت"(5).و "سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمان‏ها و زمین"(6) است.
دعا "محبوب‏ترین عمل در نزد خداوند"(7).، "نیمی از عبادت" (8).، "سلاح پیامبران"(9).
هم چنان که گفتیم هدف نهایی از دعا، تنها برآمدن حاجت و رفع گرفتاری و سختی و شفای بیماران نیست؛ بلکه برای اهل حال و معرفت - که شناختی درست از جهان و رویدادهای آن دارند - انس با ذات پاک خداوندی است که کانون همه نیکیها و زیباییها است. از استجابت دعا با ارزش‏تر، روح اجابت است و در نزد آنان، پس دعا در عین حال که وسیله است، هدف نیز میباشد.
بنا بر این دعا توجه انسان به سرچشمه وجود و پروردگار هستی است. در میان همه عبادت‏ها عبادتی نیست که چون دعا این رابطه فرخنده را به شایستگی تحقق بخشد و آن را مداوم و جاودانه گرداند. دعا یک فرصت برتر و بدل‏ناپذیر است که خدای تعالی به بندگانش عطا کرده تا آنان باسود جستن از آن به حضور یگانه هستی بخش خود بار یابند و از حضرتش برای پیمودن طریق کمال و دست سودن بر ستیغ سربلندیِ روح مدد خواهند. دعا چاره‏ساز دردها و گرفتاریهای روانی و جسمانی است.
شناخت انسان از نیازهای بیحد و مرز خود و بینیازی مطلق پروردگارش و این که او مبدأ هر خوبی و کمالی است، با روی آوردنِ وی به دعا رابطه مستقیم دارد. در این میان هر چه نیازهای او بزرگ‏تر و دردهایش جانکاه‏تر باشد، نیایش و تضرع کردنش به درگاه خداوند شدت و گرمای بیش‏تر خواهد یافت.
سرّ تأکید و توجه ویژه‏ای که در سنت و سیره پیامبران و پیشوایان الاهی بر دعا و پرداختن به آن شده است و نیز راز اشتیاق بسیار آن بزرگان به دعا و گنجینه عظیم از معارف در دعاها در این واقعیّت نهفته است.
با دقت درمتون معتبر دعاها درمییابیم که بالاترین مرتبه نیازخواهی نزد امامان معصوم(ع)، ابراز عشق پرشور و بیمنتها به معبود یگانه و ستایش پروردگار و یادکرد شکوه و بزرگی او است؛ یعنی انسان به چنان رشد معنوی و بالندگی روحی دست پیدا کند و تا آن جا به آفریدگار بیکرانه نزدیک شود که عشق تابناک و حیات‏بخش الاهی بر همه وجودش پرتو افکن گردد و هر اندیشه و خاطری جز اندیشه معشوق ازل و ابد را از دلش بزداید؛ و چنان شود که انسان راه یافته به حریم دوست جز دوست نخواهد و جز او را طلب نکند.
پس دعا کردن همیشه بدین معنا نیست که از خدا چیزی بخواهیم. گاه دعا یعنی از خدا خودِ او را خواستن؛ و این والاترین و با شکوه‏ترین مرتبه دعا است که بیش از هر جا و در عالیترین شکل خود، در نیایش‏های رسیده از معصومان(ع) یافت میشود. از این رو است که پیامبر(ص) به هنگام دعا خواستار عشق شورمند الهی است و این که این عشق برترین، لذت‏بخش‏ترینِ عشق‏ها گردد: "اللهم انی اسألک حبک و حب من یحبک، و العمل الذی یبلغنی حبک. اللهم اجعل حبک احب الی من نفسی و اهلی و من الماء البارد؛ (10) خدایا، من از تو عشق تو را خواهانم و عشق به دوستدارانت را و این که در پی کاری میروم که مرا به عشق تو پیوند دهد. خدایا، آن کن که دوستی تو پیش من از خودم و خانواده‏ام و آب خوش‏گوار محبوب‏تر باشد."
دعا در اندیشه اسلامی، افزون بر این که تجلی عشق به خدا است، روشی مهم و تأثیر گذار برای تعلیم و تربیت و تعالی بخشیدن به روح آدمی در ساحت‏های فردی و اجتماعی است.
مجموعه تعالیم دینی و آموزه‏های تربیتی و دانش‏های الهی که در متون دعایی مطرح گردیده، در جهت پرداختن به دو اصل مهم "تربیت" و "تعلیم" و آموختن دانش و بینش براساس باورهای اسلامی است.
بنا بر این نمی توان به بهانه علم الهی و یا خیر خواه بودن خدا دعا کردن را ترک کرد زیرا این عمل کاری عاشقانه محسوب می‌شود وکسانی که مزه آن را چشیده باشند به خوبی آن را درک حواهند کرد.
پینوشت‌ها:
1. فرقان (25) آیه 77.
2. محمدی ریشهری، میزان الحکمه، ج 3، ص 245 ح 5516.
3. همان، ح 5519.
4. همان، ح 5521.
5. همان، ح 5522.
6. همان، ح 5523.
7. همان، ح 5525.
8. همان، ح 5533.
9. همان، ح 5540.

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن
ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها کن
تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری
شکسته قلب من جانا بعهد خود وفا کن

خدایا بی پناهم
ز تو جز تو نخواهم
اگر عشقت گناه است
ببین غرق گناهم
دو دست دعا برآورده ام بسوی آسمانها
که تا پر کشم به بال غمت رها در کهکشانها


چونیلوفر عاشقانه چنان میپیچم بپای تو
که سر تا پا بشکفد گل ز هر بندم در هوای تو
بدست یاری اگر که نگیری تو دست دلم را دگر که بگیرد
به آه و زاری اگر نپذیری شکسته دلم را دگر که پذیرد


خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن
ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها کن
تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری
شکسته قلب من جانا بعهد خود وفا کن

بعضي وقتا چيزاي بزرگي كه داريم

اونقدر برامون عادي و يكنواخت ميشه

كه خيلي ريز يا اصلا فراموششون ميكنيم

وقتي از دستش داديم اون وقته كه برامون

مهم و با ارزش ميشه ويا به يادمون مياد

خدايا كمكمون كن تا هيچ وقت فراموش نكنيم

كه خداي بزرگي داريم وهميشه همرامونه و ...................

من از خدا خواستم كه پليدي هاي مرا بزدايد

خدا گفت:نه

آنها براي اين نيستند كه من آنهارا بزدايم بلكه براي اين هستند كه تو در برابرشان پايداري كني!

من از خدا خواستم كه بدنم را كامل سازد

خداگفت:نه

روح تو كامل است بدن تو موقتي ست

من از خدا خواستم به من شكيبايي بدهد

خدا گفت:نه

شكيبايي بر اثر سختي ها بدست ميايد شكيبايي دادني نيست بلكه بدست آوردني ست

من از خدا خواستم تا به من خوشبختي دهد

خدا گفت :نه

من بتو بركت ميدهم خوشبختي به خودت بستگي دارد

من از خدا خواستم تا از دردها آزادم سازد

خدا گفت:نه

دردو رنج تو را از اين جهان دور كرده و به من نزديكتر ميسازد

من از خدا خواستم تا روحم را رشد دهد

خدا گفت :نه تو خودت بايد رشد كني ولي من تورا مي پيرايم تا ميوه دهي

من از خدا خواستم به من چيزهايي دهد تا از زندگي خوشم بيايد

خداگفت:نه

من به تو زندگي ميبخشم تا تو از همه آن چيزها لذت ببري

من ازخدا خواستم تا به من كمك كند تا ديگران را همانطور كه او دوست دارد دوست داشته باشم

خدا گفت:...........

يک شبي مجنون نمازش را شکست
بي وضو در کوچه ليلا نشست
 
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
 
سجده اي زد بر لب درگاه او
پر زليلا شد دل پر آه او
 
گفت يا رب از چه خوارم کرده اي
بر صليب عشق دارم کرده اي
 
جام ليلا را به دستم داده اي
وندر اين بازي شکستم داده اي
 
نشتر عشقش به جانم مي زني
دردم از ليلاست آنم مي زني
 
خسته ام زين عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن
 
مرد اين بازيچه ديگر نيستم
اين تو و ليلاي تو ... من نيستم
 
گفت: اي ديوانه ليلايت منم
در رگ پيدا و پنهانت منم
 
سال ها با جور ليلا ساختي
من کنارت بودم و نشناختي
 
عشق ليلا در دلت انداختم
صد قمار عشق يک جا باختم
 
کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل مي شوي اما نشد
 
سوختم در حسرت يک يا ربت
غير ليلا برنيامد از لبت
 
روز و شب او را صدا کردي ولي
ديدم امشب با مني گفتم بلي
 
مطمئن بودم به من سرميزني
در حريم خانه ام در ميزني
 
حال اين ليلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بيقرارت کرده بود
 
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو ليلا کشته در راهت کنم  
-

جمعیت زیادی دور حضرت علی حلقه زده بودند. مرد وارد مسجد شد و در فرصتی مناسب پرسید:

-یا علی! سؤالی دارم. علم بهتر است یا ثروت؟

-علی در پاسخ گفت: علم بهتر است؛ زیرا علم میراث انبیاست و مال و ثروت میراث قارون و فرعون و هامان و شداد.

مرد که پاسخ سؤال خود را گرفته بود، سکوت کرد. در همین هنگام مرد دیگری وارد مسجد شد و همان‌طور که ایستاده بود بلافاصله پرسید :

یا اباالحسن! سؤالی دارم، می‌توانم بپرسم؟

امام در پاسخ آن مرد گفت: بپرس!

مرد که آخر:جمعیت ایستاده بود پرسید:

-علم بهتر است یا ثروت؟

-علی فرمود: علم بهتر است؛ زیرا علم تو را حفظ می‌کند، ولی مال و ثروت را تو مجبوری حفظ کنی.

نفر دوم که از پاسخ سؤالش قانع شده بود، همان‌‌جا که ایستاده بود نشست.

- در همین حال سومین نفر وارد شد، او نیز همان سؤال را تکرار کرد،

-و امام در پاسخش فرمود: علم بهتر است؛ زیرا برای شخص عالم دوستان بسیاری است، ولی برای ثروتمند دشمنان بسیار!

هنوز سخن امام به پایان نرسیده بود که چهارمین نفر وارد مسجد شد. او در حالی که کنار دوستانش می‌نشست، عصای خود را جلو گذاشت و پرسید:

-یا علی! علم بهتر است یاثروت؟

-حضرت‌علی در پاسخ به آن مرد فرمودند: علم بهتر است؛ زیرا اگر از مال انفاق کنی کم می‌شود؛ ولی اگر از علم انفاق کنی و آن را به دیگران بیاموزی بر آن افزوده می‌شود.

-نوبت پنجمین نفر بود. او که مدتی قبل وارد مسجد شده بود و کنار ستون مسجد منتظر ایستاده بود، با تمام شدن سخن امام همان سؤال را تکرار کرد.

-حضرت‌ علی در پاسخ به او فرمودند: علم بهتر است؛ زیرا مردم شخص پولدار و ثروتمند را بخیل می‌دانند، ولی از عالم و دانشمند به بزرگی و عظمت یاد می‌کنند.

-با ورود ششمین نفر سرها به عقب برگشت، مردم با تعجب او را نگاه ‌کردند. یکی از میان جمعیت گفت: حتماً این هم می‌خواهد بداند که علم بهتر است یا ثروت! کسانی که صدایش را شنیده بودند، پوزخندی زدند. مرد، آخر جمعیت کنار دوستانش نشست و با صدای بلندی شروع به سخن کرد:

-یا علی! علم بهتر است یا ثروت؟

امام نگاهی به جمعیت کرد و گفت: علم بهتر است؛ زیرا ممکن است مال را دزد ببرد، اما ترس و وحشتی از دستبرد به علم وجود ندارد.

مرد ساکت شد. همهمه‌ای در میان مردم افتاد؛ چه خبر است امروز! چرا همه یک سؤال را می‌پرسند؟ نگاه متعجب مردم گاهی به حضرت‌ علی و گاهی به تازه‌واردها دوخته می‌شد. در همین هنگام هفتمین نفر که کمی پیش از تمام شدن سخنان حضرت ‌علی وارد مسجد شده بود و در میان جمعیت نشسته بود، پرسید:

-یا اباالحسن! علم بهتر است یا ثروت؟

-امام دستش را به علامت سکوت بالا برد و فرمودند: علم بهتر است؛ زیرا مال به مرور زمان کهنه می‌شود، اما علم هرچه زمان بر آن بگذرد، پوسیده نخواهد شد.

مرد آرام از جا برخاست و کنار دوستانش نشست؛ آن‌گاه آهسته رو به دوستانش کرد و گفت: بیهوده نبود که پیامبر فرمود: من شهر علم هستم و علی هم درِ آن! هرچه از او بپرسیم، جوابی در آستین دارد، بهتر است تا بیش از این مضحکة مردم نشده‌ایم، به دیگران بگوییم، نیایند! مردی که کنار دستش نشسته بود، گفت: از کجا معلوم! شاید این چندتای باقیمانده را نتواند پاسخ دهد، آن‌وقت در میان مردم رسوا می‌شود و ما به مقصود خود می‌رسیم! مردی که آن طرف‌تر نشسته بود، گفت: اگر پاسخ دهد چه؟ حتماً آن‌وقت این ما هستیم که رسوای مردم شده‌ایم! مرد با همان آرامش قلبی گفت: دوستان چه شده است، به این زودی جا زدید! مگر قرارمان یادتان رفته؟ ما باید خلاف گفته‌های پیامبر را به مردم ثابت کنیم.

-در همین هنگام هشتمین نفر وارد شد و سؤال دوستانش را پرسید،

-که امام در پاسخش فرمود: علم بهتر است؛ برای اینکه مال و ثروت فقط هنگام مرگ با صاحبش می‌ماند، ولی علم، هم در این دنیا و هم پس از مرگ همراه انسان است.

سکوت، مجلس را فراگرفته بود، کسی چیزی نمی‌گفت. همه از پاسخ‌‌های امام شگفت‌زده شده بودند که…

-نهمین نفر وارد مسجد شد و در میان بهت و حیرت مردم پرسید:

-یا علی! علم بهتر است یا ثروت؟

امام در حالی که تبسمی بر لب داشت، فرمود: علم بهتر است؛ زیرا مال و ثروت انسان را سنگدل می‌کند، اما علم موجب نورانی شدن قلب انسان می‌شود.

گاه‌های متعجب و سرگردان مردم به در دوخته شده بود، انگار که انتظار دهمین نفر را می‌کشیدند. در همین حال مردی که دست کودکی در دستش بود، وارد مسجد شد. او در آخر مجلس نشست و مشتی خرما در دامن کودک ریخت و به روبه‌رو چشم دوخت. مردم که فکر نمی‌کردند دیگر کسی چیزی بپرسد، سرهایشان را برگرداندند، که در این هنگام مرد پرسید:

-یا اباالحسن! علم بهتر است یا ثروت؟

نگاه‌های متعجب مردم به عقب برگشت. با شنیدن صدای علی مردم به خود آمدند:

علم بهتر است؛ زیرا ثروتمندان تکبر دارند، تا آنجا که گاه ادعای خدایی می‌کنند، اما صاحبان علم همواره فروتن و متواضع‌اند.

فریاد هیاهو و شادی و تحسین مردم مجلس را پر کرده بود. سؤال کنندگان، آرام و بی‌صدا از میان جمعیت برخاستند. هنگامی‌که آنان مسجد را ترک می‌کردند، صدای امام را شنیدند که می‌گفت:

اگر تمام مردم دنیا همین یک سؤال را از من می‌پرسیدند، به هر کدام پاسخ متفاوتی می‌دادم.

الو سلام ، منزل خداست ؟

این منم مزاحمی که آشناست .

هزار دفعه این شماره را دلم گرفته است

 ولی هنوز پشت خط در انتظار یک صداست .

شما که گفته اید پاسخ سلام واجب است

 چرا  به ما که می رسد ، حساب بنده هایتان جداست ؟

الو الو....

دوباره قطع و وصل تلفنم شروع شد ،

 خرابی از دل من است یا که عیب سیم هاست ؟

چرا صدایتان نمی رسد ، کمی بلند تر، صدای من چطور؟

خوب و صاف و واضح و رساست ؟

اگر اجازه می دهی برایت درد دل کنم ،

 شنیده ام که گریه بر تمام درد ها شفاست .

دل مرا بخوان به سوی خود تا که سبک شوم ،

 پناهگاه این دل شکسته خانه ی شماست

. الو ، مرا ببخش ،

 باز هم مزاحمت شدم ،

 دوباره زنگ می زنم ،

دوباره ............تا خدا خداست!!

دوباره ........... تا خدا خداست